یادمه بچه بودیم به ما میگفتن دوقلوهای افسانه ای . جولز و جولی .

انگار خودمونم باورمون شده بود .

خیلی وقتا جولز و جولی بازی می کردیم .

همه ی ماجراهایی که توی کارتون میدیدم بازی میکردیم .

یادش به خیر . چقدر کیف داشت .

یه بار خیلی جو گیر شدیم . البته فکر کنم سامان بیشتر از من جوگیر بود .

دستهامونو به هم داده بودیم که مثلا نیروی افسانه ای بیاد بیرون .

بعد سامان گفت : اینطوری نمیشه . با همون لحن بچه گونه اش ( قربونش برم ) گفت باید دهنمونم بذاریم روی هم .

نمی دونم اون موقع توی ذهن بچگانه اش چی میگذشت .

همین که لبهاشو گذاشت روی لبهای من ، بوسید .

یادم نیست که من چیکار کردم . ولی احتمالا خیلی خجالت کشیدم .

اون موقع حتی روحم هم خبر نداشت که تو آینده چه اتفاقایی قراره بیافته ...

*

واسه عید که اومده بود پیشمون یه هفته موند .

منم توی دلم جشن گرفته بودم .

فکر کنم روز دوم عید بود . ظهر بود . مامان و بابا خواب بودن .

من و سامان هم توی اتاق بودیم . داشت عکسای دانشگاهشو نشونم میداد تو لپ تاپش .

من کنارش نشسته بودم و قلبم داشت می اومد تو دهنم .

خیلی دلم می خواست همون موقغ سرمو بذارم روی شونه اش و راز دلمو بهش بگم .

ولی اینکار و نکردم .

فکرمو خوند .

گفت : یادته بچه بودیم بهمون میگفتن جولز و جولی ؟

گفتم : معلومه . مگه میشه یادم بره .

نمیدونم به چی داشت فکر میکرد . هیچی نگفت .

گفتم : حالا چطور مگه ؟

گفت : هیچی ! همینطوری ...

یه چیزی توی قلبم میگه دوستم داره .

خدا کنه راست بگه .