اون همونیه که من می خوام . منم همونیم که اون میخواد .

ما همدیگرو خوب میشناسیم . میدونیم که همدیگرو دوست داریم.

ولی حاضر نیستیم به روی خودمون بیاریم .

12 سالش بود که مامانمینا حقیقتو بهش گفتن . بهمون گفتن .

 من 11 سالم بود  . هیچ کدوم باورمون نمیشد .

تا یه مدت طولانی دپرس بود .

انقدر دلم براش سوخت وانقدر براش گریه کردم که حد نداشت .

تا یکی دو ماه انگار با مامانمینا قهر بود . باهاشون سرسنگین رفتار میکرد . مدرسه نمیرفت . غذا نمی خورد .

ولی با من درددل میکرد . من سعی میکردم همچنان مثل یه خواهر سنگ صبورش باشم .

اصلا از همونجا بود که ما با هم صمیمی شدیم . و یه چیزایی بینمون شکل گرفت .

ولی از اولشم جفتمون غد بودیم .

دوره ی راهنماییم بهترین دوره ی زندگیم شد .

چون داشتم کم کم عشقو تجربه میکردم  .

مامان و بابام ( یا مامان و بابامون ) هم میدونن ما همدیگرو دوست داریم . البته از عمق فاجعه خبر ندارن .

فکر میکنن یه علاقه ی خواهر و برادرانه اس .

از گریه کردنای من توی مدتی که اون پیشمون نیست فهمیدن .

مامانم قشنگ متوجه میشه . خب مادرمه به هر حال .

پارسال که تازه از ما جدا شده بود ، اون ماههای اول ، هر موقع می اومد پیشمون واسه من یه چیزی می آورد .

البته برای مامان و بابا هم می آورد .

ولی من فکر میکنم فقط برای خالی نبودن عریضه این کارو میکرد .

نمی دونم . شاید هم این یک رویا باشه . شاید اصلا اون منو فقط مثل یه خواهر دوست داره .

نمی دونم . نمی دونم .

.

.

.